Sıkılmaktan daha kötü bir şey varsa; o da, sıkıntını geçirecek bir şey olmamasıdır.

Ben işin ortasını bulamıyorum. Daha doğrusu ortada duramıyorum. İlla bir tarafa dahil olmak zorunda kalıyorum. Aslında zorunda kalmak değil de, bir süre sonra bir bakıyorum ki yine taraf olmuşum işte. Sağıma soluma eşit uzaklıkta, eşit yüklerde cisimler koyup elektriksel alan oluşturarak kendimi ortada tutmaya çalışsam bile işe yarayacağını sanmıyorum. Fizik kanunları bile bir şey yapamaz artık. Bu kadar umutsuzum bu konuda işte.

Niye mi şimdi ben böyle kafayı yemiş gibi yazılar yazdım? Sorun şu ki, ben ya hiç çalışmıyorum ya çok çalışıyorum. Yani 2 gün deli gibi çalışsam sonra 1 ay yatıyorum. Kitapları gördüğüm an tuvalete koşup kusma isteğiyle doluyorum falan. Çok monoton çok sıkıcı oldu artık iyice her şey. Bitsin gitsin istiyorum.

İşin ilginç tarafıysa şu: Sınıfım tam bir inek çiftliği. Ciddiyim öyle. Onların arasında çok... GARİP HİSSEDİYORUM. Ben hayatımda toplasan onların 1 haftada çalıştığı kadar çalışmadım. Deneme sınavından önce optiklerin gelmesini beklerken bile test çözebilmek için izin isteyen tiplerle dolu etrafım. Yine de onların bu kadar çalışmasına ve benim -gelgitlerimi saymazsak- hiç çalışmamama rağmen sınıfta 2 ya da 3. oluyorum denemelerde. O kadar çalışmalarına rağmen hala çok iyi sayılmazlar. Ben de çok iyi sayılmam gerçi ama onlara kıyasla iyiyim. Ve bu CİDDEN GARİP. Sıkılıyorum artık, çok fazla hem de.

Onları gördükçe ben de rahat hissedemiyorum ve çalışmam gerektiği hissine kapılıyorum ama bu alışık olmadığım bir şey ne yazık ki. OF! Derslere endeksli biri olamam ben, olmamalıyım.

Bunları da buraya kustum, bir garip oldu ama çok bunaldım cidden.

Bi de şey, Doctor Who'nun melek heykeller olduğu bölümünü zilyon kere daha izlemek istiyorum.

Fotoğraf.