...bugün artık korkmuyorum.
hayatım boyunca hep büyük korkular taşıdım. küçük bir çocukken günlüğümün ilk sayfalarında daha yazmaya başladığım büyük korkular... pek hatırlamıyorum ama, sanki dünyaya gözlerimi de korkarak açmış gibiydim. ihtimaller beni hep korkuttu. işler kötüye gidiyorken, daha kötü şeyler yaşamaktan; başıma iyi bir şey geldiğinde ise yarattığı mutluluğu uzun süre muhafaza edemeyeceğimi bilmekten korktum belki de. ama tüm bunlara karşılık hep bir savaşçı olarak gördüm kendimi. insanlar buna inanmamı istiyorlardı çünkü ve ben büyümemeye and içmiş bi' çocuk olarak, insanlara inandım. bilirsiniz, çocukları kandırmak kolaydır. büyük bir savaşçı olacağımı, her olumsuzluğun üzerinden tek başıma gelebileceğimi hayal ettim durdum. ama bu benim gerçekliğim olamadı. aksine hep vazgeçtim. hep vazgeçtim, çünkü eğer savaşçıysam uğruna savaşacak bir şeyler bulmam lazımdı. kendime, kendi başıma her şeyin üstesinden gelebileceğimi ispatlamak için sanki, başıma iş açtım durdum.
ama işte bugün, korkmuyorum artık.
ben bir savaşçı değilim ama savaşım yeni başlıyor. şimdiye kadar inanmayı atladığım tek insana, kendime, şerefe!
No comments:
Post a Comment