joy wants eternity. laugh!

bach'ın c minor'ının bana hatırlattığı tek bir şey var, tek biri.

çok uzun zamandır hatırlamadığım. aklımdan bile geçmeyen.

çok uzun zamandır hatırlamadığımız, aklımızdan bile geçmeyen ne çok şey geliyor di' mi başımıza.......... 

sürekli ben ne kadar çok değiştim diyerek üzülüyorum. farklı bir mutsuzluk tanımı. mutsuzluğa odaklı olmak, self-yenilenme sürecini es geçiyor işte. öyle veya böyle. hepimiz bu kıyılarda dolaştık. ama yine de aynı kıyılarda, uzak ya da yakın kıyılarda, benzer ya da benzemeyen birçok şeyi yaşıyoruz. içimizde dışımızda. ne çok ikileme ve ne çok yaşanmışlık. biz nasıl bütün kaldık ya da nasıl bütün kaldık sanıyoruz oysa. 

biraz da yer çekimine meydan okurmuşçasına gülümseyelim mi?