kaan.

seninle olmak, dünyanın en saf en güzel şeyiydi ama bana iyi gelmedi.

birini, sanki onun için kendinden vazgeçebilirmişsin gibi sevmek içinde çok fazla duyguyu barındırıyor. tutkunun en koyu halini; özlemin, aşkın, öfkenin en benlik sınırlarını zorlayan boyutlarını; sevginin en saf -ama gerçekten anne sevgisinden sonra belki de en saf- halini... ama sonucunda kimse kimse için kendinden vazgeçmiyor elbette.

hüzünlü.

bir o kadar garip...

seninleyken senden ayrı kaldığım vakitler, seni daha başka özlüyordum. şu an başka. o özlemlerin dönüşlerinde hep sen oluyordun çünkü. attığım her adım sana varacaktı nihayetinde. belki de o yüzden bu kadar yersiz yönsüz hissediyorumdur şu an, kim bilir.

bildiğim tek şey var, seni en saf halimle sevdim. ama senin için kendimden çok şey feda ettim. ve bu belki, yaptığım en büyük yanlıştı. kendinden ödün vermeye başladığında yaşadığın ilişki de sarpa sarıyor, yanlış yerlere savruluyor. nitekim öyle oldu.

seni hep özleyeceğim. ama bu özleme katlanmak zamanla daha kolay oluyor.

ve sonunda elbet,
ben de gideceğim yolu bilebileceğim.