Telefonumdaki not defteri tam olarak şu işe yarıyor:

I.

Meraba,

Bunları 10 Nisan Çarşamba günü saat 6 sularında, Kadıköy'den Kabataş'a giden bi' vapurun arka koltuklarından birindeyken yazıyorum. Şu an koltuğumun altında ne idüğü belirsiz bir çanta mevcut ve beynim kendini onun patlamaya hazır bir bomba olduğuna o kadar inandırdı ki paranoyadan bacaklarımın karıncalandığını hissediyorum. Her an patlayacakmış da sepeti kaptıracakmışım gibi geliyor. Olur da karaya ayak basmadan ölürsem, olayın kurbanı olarak en iğrenç vesikalık fotoğrafımın haberlerde gösterilmemesini vasiyet ederim.

Bye.

II.

Bazen her şeye o kadar yabancı hissediyorum ki; bu, beni ağlatabiliyor.

III.

Gün içinde yüz kaslarını sadece gülmek için kullanıp da içten içe kahrolma dalında plaket verselermiş iyiymiş.

IV. 

En sevdiğim insanı kaybettim ve bi' daha da bulamadım. Nerede bıraktıysam orada olmasını umdum, olmadı. Saklambaçtaki gibi, asla bulamayacağımı düşündüğüm anda saklandığı yere büyük gelir de duvarın köşesinden, bir yerlerinden kolunu falan görürüm diye bekledim, olmadı. 

Sonuç olarak kaybettim. 

Hiçbir şey yapmadan. 

Sadece kendim olarak. 

Katlanılmaz olduğumu düşünmemem için her şeyi yapmış ve sonra bana katlanamamıştı.

Katlanamadığı asıl kişinin kendi olduğunu söyleyerek üstelik,

kendiyle birlikte gözden kayboldu.

Ve ben de korkaktım, 

en az onun kadar.

Yüz milyon kere fırsat verseler yine söyleyemeyecektim. Yine de yüz milyon birinci fırsatı bulamayınca ağzıma geleni söyledim. Söylemem gereken şey dışında her şeyi söyledim. Rahatlayacaktım sanıyordum, öyleydi de, ama yanlış şeyi söylemeyi seçtim.

Hayatımda yaptığım en büyük hata budur.

Ve bu kez hikaye anlatmıyorum.

SONUÇ: Burayı komikli bir şeye bağlayacaktım aslında ama bu defa güldürmedim. Ölümümün ya sakarlıktan ya da duygusallıktan olacağına artık neredeyse emin gibiyim.

Erken mi sıyırdım acaba ben ya.