Bir aralar küfretme mekanizmamın defolu olduğuna dair bir şeyler karalamıştım ya buraya... Hah işte! Şimdi de diyorum ki:
KAFAMA SIÇAYIM!
Zira kendisi, insanlara yaşattığım bütün kötü anları neresine sokuyor bilmiyorum ama bir şekilde yok oluyorlar. Sanırım beynim, mükemmel olduğumu düşünmemi istiyor. SANIRIM MÜKEMMEL OLDUĞUMU DÜŞÜNMEK İSTİYORUM. Belki, en başından dünya bu kadar etrafımda dönmeseydi şimdi daha kolay olabilirdi ama sanırım hata yapmaktan korkuyorum ve korktuğun başına gelirmiş misali hata üstüne hata yapıyorum. Sonra da hepsini hafızamın en dibine yolluyorum.
