Düşünüyorum da; artık sanırım çoğumuz hiçbir yerde tam olarak kendimiz olamıyoruz. Ben olamıyorum en azından. Kendime en yakın olduğum yerde bile yüzüme yapmacık bir gülüş yerleştirmek zorunda kalıyorum/bırakılıyorum. Dahası artık en yakınımdakileri bile tanıyamıyorum. Cidden. İçimden hiçbir şey yapmak gelmiyor.
"Ölüm gibi bir şey oldu ama kimse ölmedi."
http://fizy.com/#s/1m2fqx
1 comment:
kimse yorum yapmamış. belki herkes böyle düşünüyordur fakat okuduklarında ağır gelmiştir, bir şey yazmaktan kaçınmışlardır. ağır birşey çünkü. belki de böyle düşünmüyorlardır bile. gerçekten kendimiz olamıyoruz hiçbiryerde. en baştan olmamamız isteniyor. ilkokuldan itibaren. sürekli insanlara ayak uydurmaya çalışman gerekiyor sanki. kimse sana fikrini bile sormadan, bir bakmışsın ki birşey olmuşsun, fakat olmak istemediğin birşey. sonra kendinle çelişmeyi kaldıramıyorsun bir yerden sonra ve patlak veriyorsun. ve insanların bazıları ayıplıyor seni, bazıları beğenmiyor. bazıları senin fikrini, düşünceleri bile sormadan "sen değiştin" diyebiliyor. seni asıl değiştirenin kimler ya da neler olduğunu bilmeden. belki senin demek istediklerin benimkinden farklı, senin demek istediklerinden uzaklaşmış olabilirim.öyle bir iç döküştü benimkisi.neyse, sınav öncesi ağrıtmıyım başını :)
Post a Comment