Uzun süreden beri tatsızım. Bu tatsızlığımın benim de bildiğim tek bir sebebi var ama hayır, sana söylemeyeceğim. Sadece şıpsevdiliğimin yeniden baş göstermesinin bununla çok alakası var. Tanrım! 5 yaşındaki çocuklar gibi konuşmaya başladığımı hissettim nedense. Herneyse. Demek istediğim, neydi hatırlamıyorum. Ama gözümü en uzaklara dikmiş olmam, yakınımdaki erkeklerden asla hoşlanamıyor olmam; ya beynimin benden habersiz geliştirdiği bir çeşit savunma psikolojisi ya da farkına varmadan gay oldum!
Ama hayır, yalnız hissetmiyorum. Küçükken "Atam izindeyiz." yazısını, "Tatildeyiz, artık okul yok oooh." şeklinde algılayan tek kişinin ben olmadığımı öğrendiğimden beri asla yalnız hissetmiyorum. Çünkü biliyorum ki düşündüğüm, hissettiğim ne olursa olsun -hatta daha da dramatize edersek, çektiğim acılar nolursa olsun- bir yerlerde aynılarını, hatta daha beterlerini yaşayanlar var. (ulan buraya bir "yıkılmadım, ayaktayım" koymak vardı ama dur şimdi olmaz.) Aslında 6 milyarlık bir populasyonda "Yalnızım ben yeaaağ, böhüüüee." diye sızlananların kıçlarını tekmeleme ve alınlarını sıvazlama isteğim de buradan geliyor.
Barkın'ın doğum gününü kutlamayı unuttum! Hem de 20 gün kadar geciktim! Lanet olsun. Onu unutmak istemiyorum asla, her ne kadar o kendini unutturmak istese de. Yine de doğum gününü, kendi doğum günümü düşününce hatırlamam unutmaya başladığımı mı gösterir?! Tanrım hayır, sadece kafam çok dolu.
Lafı geçmişken, 4 gün sonra insanlar 1 yıl daha yanlarında olduğum için sevinecek ve doğduğum günü kutlayacaklar. Bense, sadece 1 yıl daha yaşlanmış olduğum için üzüleceğim.
Klasik nokta cümlemi koymak istiyorum (bkz: son derece yeni kavramlar): N'apim yani?!
2 comments:
Mesela şimdi sonuçta... Bir şeyler diyecektim de, beynim durdu. Cümle de öksüz kaldı. Neyse. İyki doğarsın diye umuyor, gidiyorum.
umarım doğarım teşekkürlerr^^,
Post a Comment