burasının neye benzediğini bile unutmuşum. şu yazının başında daima yanıp sönen küçük çubuğun nasıl hissettirdiğini sonra... ah!
aslında şu an çok yorgunum. uzun zamandır izlemek istediğim; ailemin evindeki, bir zamanlar bana ait olan ama artık son derece yabancı gelen odamın duvarında asılı duran posterdeki film serisinin ilk iki filmini izledim. annemle. sanırım annemle yaptığım aktivitelerden uzun zamandır en keyif aldığım buydu. belki sadece duygusal bir anıma denk geldiği için (regl kötü biri) aşırı sevdiğim ilk filmin hatrına... belki de bir aşk hikayesini anonim yaşama romantizmine kapıldığımdan yalnızca... ama evet, derin nefesler almak hayatı daha çekilir kılıyor.
