No more ertelemek.

Her şeyin ters gitmeye başladığı anlarda birden bire gelişen güzel olayların tutup alınlarından öpesim geliyor. Çok değil, birkaç ay sonra piyanoma kavuşmuş olacağım.

Bunun şerefine!

5 liraya Conrad kitabı aldığım için pek sevinçliydim üstelik.

İkili ilişkilerde bi' şeyleri aşırı zorlayan insanların bende yarattığı tahammülsüzlüğü, -varsa- bir gönüllüye hediye edip kurtulmak istiyorum. Bendeyken dallanıp budaklanıp doğru şekilde davranmama ciddi bir biçimde engel oluyor zira.

iyisimi ben post rockla kafayı kırmaya devam edeyim.

bonus.

"Normalken süpersin, bir şeyler hoşuna gitmediği zaman sikeyim herkesi modundasın." 

Görünüşe göre insanların hakkımdaki fikirleri netlik kazanıyor, yey, sikeyim herkesi.

bişi dicektim ama unuttum

tam karşımda, sırıtıyorum.

Hep bir hissizlikle başlıyor çöküşüm.

Müziğe saldırıyorum.

İçime doluyor.

Göğüs kafesimin orta yerinde, elimi içime sokup kaşımak isteyeceğim bir his duymaya başlıyorum sonra.

Aynı anda bu kadar gergin ve bu kadar mayışmış/vazgeçmiş olmayı nasıl başarabildiğime şaşırıyorum.

Hisler ardı ardına geri gelirken yine de bi' sik olmuyor.

Öylece bakıyorsun.

İşte hayat.

"Hayat işte"den çok farklı olarak.

Mutsuzken, her şey...

...nasıl da başarıyor,
daha da mutsuz edebilmeyi insanı.