Biri anneme on sekizi geçtiğimi, hatta birkaç aya on dokuzu dolduracağımı söylemeli. Hatta söylemek yetmez, kafasını açıp bu fikri içine tıksın. Başka türlü kabullenemeyecek durumu zira. Üniversite için bir süre başka şehirde yaşayacağım diye çalıştığı şirketin İstanbul bürosuna geçme planları yapıyor ki muhtemelen tutacak planlar bunlar. Buraya kadar sıkıntı yok, tamam gelsin DE hayatını bana endeksli yaşaması çok sinir bozucu. Çocukluğumdan beri aile bireylerimle aramda hiçbir zaman sıkı bi' bağ olmadı benim. Bunun, bunca yıl sonra kurulmaya çalışılıyor olması ise iki kat sinir bozucu. Sokağa adımımı attığım ilk köşebaşında biri kolumdan tutup tecavüz edecekmiş gibi davranmıyor mu bir de............. Tamam böyle bi' ihtimal de yok değil, neticede Türkiye'de yaşıyoruz ama yani: Of!
On dokuz yaşındaysanız ve tek çocuksanız hayat gerçekten çok zor.
Hatta tek çocuksanız hayat hep çok zor!
7 comments:
feci derecede katılıyorum özgürlüğü tek çocukken kazanmak çook zor
Evet.
Ve ben aslında çocukluktan beri hep özgürmüşüm gibi yetiştirildim ama şu an durum tersine döndü.:/
Özgürmüşüm gibi diyorum çünkü öyle sandım ama şu an görüyorum ki değilim.
ekonomik özgürlüğü kazanana kadar tam olarak özgür hissedemiyorsun aslında. bir şeyleri anne-babaya kabul ettirmek zor ve uzun zaman alıyor ama bir yerden sonra görüyorlar.
haklısın sanırım.
cidden çok can sıkıcıymış. benim annem öyle bi şey yapmaya çalışsa heralde ergenliğin başlarına geri dönerim, o tripleri yaşamaya başlarım yine. uff anne ne diosn yha .s.s diyip kapıları falan çarparım. ama demek ki annenin bi bildiği var. tek çocuk olunca tabi aileler daha duygusal yaklaşıyo sanırım
ya aslında duygusallıktan da öte bi' şey, bildiğin hayatı benim üzerime kurulu. yani bilmiyorum, böylesi ikimize de zarar.
Post a Comment