Bazı insanlar var,
son görüşmenin üzerinden yıllar geçse de unutulmayacak ve değerinden hiçbir şey kaybetmeyecek olan. ve aynı şekilde sizi unutmayacak... bu insanlar ki bir zamanlar çok şey paylaştığınız ve kardeş gibi sevdiğiniz. artık bir şey paylaşmayacak bile olsanız, asla eskimeyecek olanlar. çünkü gittiğiniz her yerde, yüzünüze yerleşen her tebessümde varlığını devam ettirecek, karşınızda oturan insanın çayına attığı iki şekerde bile aklınıza gelebilecek olan. sonra bi' gün. haftalar, aylar, yıllar sonra bi' gün. karşı karşıya geldiğinizde, hâlâ aynı, hatta belki özlemin etkisiyle daha da artmış, sevgiyle koşup boynuna sarılabileceğiniz harika insanlar.
işte onlar. iyi ki ama iyi ki varlar.
Sonra başka bazı insanlar var,
hayatınızın bir döneminde en baş köşeye oturttuğunuz. hatta bunu belki kendinize bile çaktırmadan, içten içe yaptığınız. önce çok mutlu olmanıza, sonrasında mutsuzluktan ölecekmiş gibi hissetmenize neden olmuş olan insanlar.
ya da insan.
hayatımıza bu şekilde kaç kişiyi dahil edebiliriz ki zaten? muhtemelen en fazla bir.
hayatınızdan çıktıktan sonra bile gitmesine asla izin vermediğiniz, bazen bir şeyin tetiklemesiyle bazense öylece aklınıza geliveren -ve beraberlerinde günler sürecek sıkıntıyı peşlerinde sürükleyen- insanlar. her şeye rağmen kötü sıfatları kendilerine yakıştıramadığınız, "hayatıma girmeseydi daha iyiydi!" diyemedikleriniz.
onlar da, belki de bu yüzden, iyi ki varlar-dı.
keşke şimdi de olsalardı.
2 comments:
aman o ikinciler mümkünse bi daha hiç karşıma çıkmasın.
:)
:)
benim de böyle demem gerekir muhtemelen ama niye demek istemiyorum acaba... sanırım ikinci tip insanların hayatımda olmayışlarını bile seviyorum. ha hayatımda olmalarını ayrı bi' severim, süper severim. o başka.
Post a Comment