bu öğlen Gizem yatağıma kahvaltı getirdi ve ben üst üste üç sigara içtim.

AAAH! Şöyle okkalı bir gerinip üzerime uzun zamandır yapışıp kalmış bu miskinlikten kurtulmam lazım. Hayatımdaki her şey birbiriyle kafamın içinde anlamsız bir şekilde şekilde bağlı. Ya da iki alakasız şey arasında bağlantı kurmak belki de bugüne kadar farkına varamadığım üzere, çok daha kolay.

İnsanın ev arkadaşları olması bir noktada çok güzel. Ve şimdiye kadar farketmediğim üzere, o kadar da yorucu değil.

On yıl önce olduğum kız çocuğundan çok daha cesur hissediyorum, hayata ve insanlara karşı.

Her şeyi sorun haline getiren bizleriz.

En yakın kız arkadaşlarımdan birinin en sevdiği filmi izliyorum dünden beri. Kafam çok dağınık ama düşünceleri yakalamaya çalışacağım. Gizem içeride Ercan'la oynuyor. Ercan biraz yaramaz. Ercan bizim yavru kedimiz. Bir de Tarçın var ama ben şu an "Paris, Texas"tan bahsedeceğim. Çünkü en yakın kız arkadaşlarımdan birinin en sevdiği film o. Filmde, adam 4 yıl boyunca ortadan kaybolmuş. Karısı da aynı şekilde. Ve şimdi kardeşinin dört yıldır baktığı oğluna döndü. Oğluyla birlikte karısını aramak için yola çıktılar. Barkın sen kaç yıldır kayıpsın? Sayabildin mi?

Şimdiye kadarki ilişkilerimin hiçbirinin yolunda gitmemesi, her şeyin sandığımdan çok daha fazla bağlantılı olduğu hayatımda tabii ki birçok şeyle alakalı. Ama seninle de. Sana hâlâ o kadar aşığım/hayranım ki, bu duruma yıllar içinde alışmam sonucu tepkisizleşmemi ve biraz da hissizleşmemi yanlış anlamlandırmışım. Belki tam şu an çıkıp İzmir'e gelip seni aramaya koyulmalıyım. Ama bunu evde hüküm süren favori söz kalıplarımızdan biri gibi, "yarınım yokmuşçasına yapmalıyım". Çünkü yarının olduğunu bilirsem, yine erteleyeceğim. Spotify'ın haftalık keşif listeleri çok güzel.

Artık insanlar beni çok zor heyecanlandırıyor.

Hayatımın sountracki olabilir: https://www.youtube.com/watch?v=2Q1o-li2E9o