karikatür gibi insanım vesselam.

Rüyayla gerçeği karıştıran insanı anlarım. Yeri gelir, hak da veririm. Rüyası çok gerçekçidir, bilinçaltı karmaşıktır vesaire... Ama rüyasında dinlediği şarkıyı sabahın beşinde uyanıp söylemeye devam eden bir bendenizi anlayamıyorum. Hayır, tamamen kendime geldiğimde ben bile garipsedim durumu; odada biri olsa yaşayacağı şoku düşünemiyorum. Kapkaranlık bi' oda. Uyuyan bir insan evladı. Bir anda doğrulup gözler kapalı vaziyette şarkı söylemeye başlıyor falan.
(Söylediğim şarkı da şu yalnız.)
Zaten nasıl bir bilinçaltına sahipsem artık, ondan önceki gece de arkadaşım yere düşüp kırılıyordu. Evet, kırılıyordu. Boynu kırılıp yüzü sırt tarafa dönüyordu falan, pis pis işler. Ve ambulans bulamamamız dolayısıyla kızın parçalarını toplayıp trenle hastaneye gitmeye çalışıyorduk. Buraya kadar okuduklarınız çok da anormal gelmedi mi? Peki, kucağımda arkadaşımın parçalarıyla bindiğim trenin lunaparklarda bulunan ve aynı raylarda dolanmaktan başka pek bir işe yaramayan o kocaman korku trenlerinden olduğunu söylesem? 

Tanrım, lütfen Neşe'ye biraz akıl fikir..........
Kendimim diye istiyorsam n'olayım.

Başlığa atfen: Ersin Karabulut arkadaşım olsa, Sandık İçi için malzeme sıkıntısı gibi bi' derdi kalmazdı adamın.