şu an cidden çığlık atasım var. anlatmadıklarımın hepsini bağırmak istiyorum. sürekli düşünüyorum düşünüyorum düşünüyorum. ama iş birine anlatmaya veya yazmaya gelince cümle bile kuramıyorum. ayrıca ortaya elle tutulur bir sonuçta çıkaramıyorum.
insanların bu kadar kıskanç, yapmacık, düzenbaz oluşlarını cidden kaldıramıyorum artık. beyinlerini neden reddettiklerini anlayamıyorum. neden başka birinin boyunduruğu altında yaşayıp, kötünün iyisine tamah etmesi gerektiğini anlayamıyorum! neden kendilerinden başka herkes olmak gibi istediklerini anlayamıyorum.
peki durum böyleyken kime güvenebilir, neye inanabiliriz?
9 comments:
"insanların bu kadar kıskanç, yapmacık, düzenbaz oluşlarını cidden kaldıramıyorum artık"
Ben kaldırabiliyorum! Ciddi ciddi, artık etten kemikten değil, bildiğin taştan demirden hissediyorum. Yalnız formül çok acı.
Boşver anlamaya çalışma, ne kadar uğraşırsan uğraş anlayamazsın...
umut, ben de sonunda öyle olucam sanırım.
Lütfi MUTLUER , sanırım..
onları anlayabilmen için onlar gibi olman lazım, sen öyle değilsinki anlayamıyorsun...
kafama bir makina bağlasalar da aklımdan geçenleri somut bir hale çevirmeme yardımcı olsa keşke derim ben de.hem üşengeçlikten bazen de becerisizlikten.
işte o makineden benim kafama da lazım.
bu duruma öyle alışıyor ki insan, artık sadece gülebiliyor. çevrede senin mutsuzluğun ile mutlu olabilecek insanlar varsa, iş iyice gülünç oluyor. ve böyle kişiler oldukça kimseye inanmamaya programlanmış gibi oluyorsun. ÇIKMAZLIK. sonra da kitap, film ya da müziğe sarılıyorsun. rahat bir nefes alıp "abi ben yalnız da çok iyiyim yeaa" ya da "sevdiklerim bana yeter" diyorsun. ve yalnızlığa aşık oluyor insan. gece gece, çok içimde kalmış. bayağı içimde kalmış. (:
iş kabuğuna çekilmekle de bitmiyor ki. sen bir şey yapmasan bile canını sıkmak isteyenler çıkıyor. bilmiyorum, belki en iyisi boşvermek.
yine de yalnızlık güzel şey(:
en iyisi kesinlikle boşvermek. hayat öyle çekilebilir oluyor. (:
Post a Comment