bu gece affedebilmeyi öğrendim.

eskiden sorsanız, bizi büyüten her şeyin bir süreç içerisinde geliştiğini ve gerçekten uzun zamanlar aldığını söylerdim size. 

sanırım artık bu şekilde düşünmüyorum.

nasıl ki ilk nefes alışımız bir anda geliştiyse, aynı bu şekilde büyümeye devam ediyoruz bence. nefes almamıza imkân tanıyacak olan akciğerlerimizin, anne karnında oluşması ve gelişmesi tabii ki bir süreç örneğin. ama ben ciğerlerimize çektiğimiz ilk hava moleküllerinden bahsediyorum; hayatlarımızda bir şeylerin değişmesini sağlayan şeyler işte asıl onlar. içine çektiğin o ilk oksijen atomu sana diyor ki: "bundan sonra hiçbir şey artık eskisi gibi olmayacak!" 

...sonrası biraz gözyaşı:):

her şey bir anlığına gelişiyor. sanki içinde bir yerlerde, büyük resme bir türlü uyduramadığın için boşta kalmış o puzzle parçası nasıl oluyorsa kendiliğinden yerine oturuyor. kırılmış ya da varoluşundan beri kırık olduğuna inandığın o parçan, nasıl oluyorsa tamir oluyor. bilmiyorum. ama kesinlikle bunu bir kez yaşadığında, hemen ertesinde başka biri oluyorsun. devasa bir başkalaşımdan söz etmiyorum, hâlâ aynı akciğerlere sahipsin ama artık sıfır km'de değiller, ilk kez onları kullanmaya başlamışsın gibi bir değişim yaşanıyor işte. ve artık asla hiç kullanılmamış olmayacaklar. eskiden olsa, bu şekilde düşünmek bana fazlasıyla depresif hissettirirdi. şu an ise, tam tanımlayamadığım ama saçma bir şekilde negatif hiçbir duyguyu barındırmadığına da emin olduğum bir şey hissettiriyor. biraz şey gibi bir his: yol katetmek...

bahsini ettiğim konunun, "zaman iyileştirir" mevzusu ile hiçbir ilgisi yok bu arada. zaman bence unutturarak iyileşiyor. bahsettiğim anları yaşamak içinse ilk yapman gereken şey hatırlamak.

anne babam tarafından seviliyor olmak, bugün ilk kez canımı yakmıyor.

ben artık büyüyüm.