saçmalık

göğüs kafesimin tam ortasını zımparalıyorlarmışçasına bir his, çöreklendi gitmiyor.

bugün aynı adamla üçüncüye tanıştık bilmeden. sanırım birbirimizin suratlarına karşı bağışıklığımız sağlam, bünyeye tesir etmiyor bir türlü.

ölmemi isteyen birini özlediğime inanmak istemiyorum; zira hayatıma dair bu gerçek içimi unufak ediyor. ölmemi arzulayan birini elmacık kemiklerinden öpmek istiyorum ve bu düşüşümü hızlandırıyor.

dev bir zımpara kağıdıymışım meğerse, gözlerim kanıyor.