elimdeki onca guzel seye ragmen boyle hissetmek simariklik gibi geliyor ama...

artik gercekten hatali kodlandigima eminim. gun gectikce yavas yavas ölume ilerledigimizi daha da yogun hissediyorum; o kadar ki bu his, kolum bacagim kadar gozumun onunde, kolum bacagim kadar fiziksel ve onlar kadar bana yakinmis gibi. dahasi oteden beri beni sarip sarmalayan bu histen anlik kacislarim yetmemeye basladi. bu yuzden sanirim, her gun daha da cok alkole yukleniyorum. bunyem yasami kaldiramiyormus gibi, kabullenemiyormus gibi hatta. 21 yildir canli oldugumu idrak edemiyor gibiyim. ne ara bu noktaya suruklendim? her sey ama her sey hem cok anlamli hem bir o kadar anlamsiz. icim sikiliyor.