Hiçbir şey değil de, insanın kendine çok uzun zamandır yalan söylediğini farketmesi tümden tepetaklak eden bir şeymiş. Bugün hayatım boyunca soru işaretleriyle boğuşurken aslında sadece "kafam çok karışık" bahanesinin ardına sığındığımı ve bütün bu soruların cevabını aradığıma kendimi son derece ikna etmişken, aslında yaptığım tek şeyin bu karmaşıklık fikrine fazla odaklanmaktan ileri gitmediğini farkettim. Kendinle çatışıyor olmak bir sonuca varacaksa güzel ama bunun dışında kafanın içinde çok fazla ses olmasından öte gitmiyor. Kafamın içinde hep çok fazla ses vardı. Ama şu an farkediyorum ki hiçbiri yardımcı olmuyor.
İyi bir insan olmayı çok fazla arzulamış ama sonunda bunun için hiçbir şey yapmamış gibi hissediyorum kendimi. Tek yaptığım kendi kendime ağlanmakmış gibi sanki. Bunun faydasız bi' durum olduğunun başından beri farkında olmama rağmen bunca zaman bunu bilinçsizce bizzat yapmış oluşum fikri beni sarsıyor. Bütün bunlardan bile hâlâ çok emin değilim ama ben neyden eminim ki zaten?
Şimdi artık kıçımı kaldırıp yaşama vakti.
No comments:
Post a Comment