Oct 24, 2019
Oct 8, 2019
Oct 1, 2019
cem
epey gecikmiş birine yazıcam şimdi, birbirimize geç kalışlarımızla ironik bir paralellik içerisinde.
zaman gerçekten çok garip bir olgu. hep bir bildiği varmışçasına akıp gidiyor. (başına bi' şey geliyo, üzülüyosun. sonra biraz zaman geçiyor, diyosun iyi ki üzülmüşüm. eğer üzülmeseydim şu an mutluluk duyacağım bu olay başıma gelmeyecekti ya da gelseydi bile, bir önceki üzüntüyü yaşamamış olsam bu olayın mutluluğunu şu anki gibi yaşayamayacaktım) vice versa.
ama zamanla ilgili kendimce kurguladığım ve her defasında çalışan bu inanışımı uyarlayamadığım tek bir ilişki var hayatımda. tek bi' kişi. hayatımın neresinde girdi, neresinde çıktı, hangi kısmında vardı, tanımlar neydi, her şeyin ama her şeyin hep çok belirsiz ve karmaşık olduğu yıllar süren bi' ilişki. beni çok fazla meşgul eden, içsel dünyamda anlamak için çok enerji harcadığım, kaybetmemek için anlamsız bir şekilde ısrarcı olduğum bi' ilişki. asıl ironik olansa yıllar içerisinde ben kendi içimde bu ilişkiye mesai harcarken, kafa yorarken; gelinen son noktada hayatıma dokunamadığını düşünmüş olması.
artık kendimi eskisi kadar suçlamıyorum. içimden ne geliyosa o oldum çünkü hep. çıkarsız, dümdüz. karşımdakinin hareketimden doğru anlamı çıkarıp çıkaramayacağı hiçbir zaman beni o eylemi gerçekleştirmekten alıkoymadı. hangi çocuk olsa böyle davranırdı zaten... ama kimseyi incitme niyetimin olmaması, kimseyi incitmemeye yetmiyormuş. ben üzülürken de biraz çocukça üzülüyorum galiba. n'apiyim, sen uykuya dalarken dinlemeyi en sevdiğim masalı lanetledin. seni de suçlamıyorum bunun için ama kimsenin suçunun olmaması da birilerinin cezalandırılmayacağı anlamına gelmiyor işte.
?neydi bir arada tutan şey ikimizi
Subscribe to:
Posts (Atom)